de laatste loodjes

Het is alweer tijd voor mijn laatste blog.
Mijn tijd hier is voorbij gevlogen, want dit blog gaat over mijn laatste week stage en de eerste twee weken vakantie.

De eerste dag van de laatste week stage begint voor Elke en mij met de beoordeling van de stageopdrachten. Na wat kleine aanpassingen zijn deze goed gekeurd. Dat is een goed begin van de week. Het is alleen jammer dat in de tijd dat wij de beoordeling hadden er twee bevallingen waren. Gelukkig was er toch nog wat te doen. Er kwamen namelijk nog twee opnames, waarvan ik bij een vrouw mocht controleren hoeveel cm ontsluiting ze had. Dit is me alleen niet gelukt. Het is toch een vak apart om dat te kunnen voelen. Na de middagpauze was het rustig tot dat Maud en Ellen, die op de kinderafdeling stage lopen, bij ons naar binnen kwamen. "Er zijn drie kinderen die dringt bloed nodig hebben." Alleen was er helemaal geen bloed in de bloedbank. Dus heb ik besloten om bloed te doneren. Dat was ik toch al van plan, maar dit was het uitgelezen moment om dat te doen. Eerst werd mijn HB gemeten, dit was 14.7. Als je HB boven de 12 is mag je hier bloed geven. Eerst doneerde Ellen bloed en daarna was ik aan de beurt. Ik moest op een bank gaan zitten. Vervolgens werd er een dikke naald met daaraan de zak waar het bloed in moet in mijn ader ingebracht. Dan is het wachten tot de zak vol zit. Dat duurt niet lang, binnen 10 minuten zat de zak al vol met 500 ml van mijn bloed. Maud en Ellen wachtten buiten op een bankje mij op met een fles cola en een zakje chips. Ik heb daarna eigenlijk nergens last van gehad en ik voel me niet anders als voor dat ik bloed gedoneerde. Op de afdeling was daarna niks te doen. Even later horen we dat een zak bloed net te laat kwam voor het kindje en is helaas overleden.

Dag 2 van de laatste week. Tijdens de morningreport wordt een collega van onze afdeling geroepen. Wij lopen mee, want dat betekent meestal dat er iets te doen is op de afdeling. Op de afdeling aangekomen blijkt het te gaan om een vrouw die en nabloeding had. De rest van de morgen is het rustig. s 'middags is er een vrouw met een gescheurde baarmoeder. Ze krijgt een keizersnede. Ik ga ook mee kijken bij de operatie. Er zit best veel haast achter, want het personeel is er zeer snel om de operatie te doen. Wanneer de baby er uit komt pak ik hem aan en leg hem neer om na te kijken. Er is geen hartslag en ook geen ademhaling te merken. Dus over op reanimatie. Ik doe de borst compressies en Ellen doet samen met Laura de beademing. Dat hebben we 5 minuten zo gedaan en toen kwam de anesthesist om te zeggen dat de baby toch echt overleden is, maar dat al in de buik was gebeurt. We hebben de baby in doeken gewikkeld. Ik heb de baby zo mee genomen naar de afdeling, omdat ik op de verloskunde sta. Op de afdeling wordt mij vertelt dat ik de baby ingepakt in de spoelruimte op de spoelbak van de wc moet leggen totdat de moeder of familie de baby op komt halen. Wanneer ik dat gedaan heb, liggen er twee vrouwen op de afdeling met 8 cm ontsluiting. Ik loop snel terug naar de operatie kamer om me om te kleden. Als ik terug ben is een van de twee vrouwen al bevallen. Op de afdeling hebben we doorgegeven dat we wel gebeld willen worden als er een bevalling is. Om half 5 is er een vrouw met 9 cm ontsluiting op de afdeling. Elke en ik gaan terug naar het ziekenhuis. In de tijd dat we daar staan is er een vrouw bevallen op de wc. Daar lopen we met al het personeel van de afdeling heen. Ik begeleid de vrouw naar een bed. Want alsof dit nog niet vervelend genoeg is, is ze ook nog uitgescheurd. Ze wordt gehecht en daarna gaan we weer naar huis.

s 'Nachts om kwart over 5 gebeld er is een bevalling. Binnen een kwartier staan we op de afdeling in uniform en al. We hebben de bevalling gezien en zijn daarna weer naar huis gegaan. Dit is weer zo'n ding wat je kan afvinken van je lijstje.

Dan zijn we alweer op de helft van de werkweek. Het is een feestdag, dus zijn we vrij vandaag. Dan maar de was doen zodat die dit weekend weer schoon de tas in kan. We zijn met z'n alle uitgenodigd om te lunchen bij iemand van het ziekenhuis. Het eten was echt lekker daar. Na de lunch mogen we met iemand anders van het ziekenhuis mee, diegene rijdt ons rond door verschillende dorpjes en naar de grens van Mozambique om daar te gaan kijken. Echt mooi om zo rond te rijden, want het is echt een prachtig land.

De laatste hele stagedag is alweer aangebroken. Het is vandaag ook een feestdag wat betekent dat er geen morningreport is. We kunnen dus zo doorlopen naar de afdeling. Op de afdeling is meteen al een bevalling, dus die hebben we mooi mee kunnen kijken. De eerst volgende bevalling mag ík doen. Ik moest het hoofd ondersteunen, controleren of de navelstreng niet om de nek zit en de baby uit het baringskanaal begeleiden. De navelstreng werd doorgeknipt en Elke heeft vervolgens de baby verzorgd, terwijl ik bezig was met de placenta eruit halen en controleren. Dit was echt een hele bijzondere ervaring. Vooral omdat je weet dat je in Nederland deze kans niet krijgt. Later op de dag is ook Elke aan de beurt om een bevalling te doen. Nu zijn de rollen omgedraaid en mag ik voor de baby zorgen.

Dan is het toch echt zo ver, de laatste stagedag is aangebroken. De dag begint met de vitalefuncties te meten, maar dan zie ik in de verloskamer naast de kamer waar wij ons bevinden een vrouw die bloed verloren heeft terwijl ze naar het bed liep. Mijn gevoel zegt dat dit niet helemaal goed is, dus ik haal er een collega bij. De collega zegt dat er niks aan de hand is. Even later is diezelfde vrouw al aan het persen en komt het hoofdje van de baby al in zicht. De vliezen zijn nog niet gebroken dus dat wordt meteen gedaan. Niet veel later wordt de baby geboren. Elke houd de baby vast om de baby warm te houden, omdat de warmtelamp bezet is door een baby die aan het zuurstof ligt. Ik kijk even of de zuurstofslang nog goed zit en of er nog zuurstof uit komt. Als Elke de baby aan de moeder geeft is ze echt blij. Wanneer wij in het kantoor zitten, zien we de oma lopen met de baby. Ze is onderweg naar de vader om de baby te laten zien.

En dat was het dan, de laatste dag van onze geweldige en onvergetelijke stage. Omdat het de laatste dag is, krijgen we een certificaat uitgereikt als bewijs dat we deze stage gehaald hebben. Dit gebeurt heel officieel. Van iedere afdeling zit er iemand en ook Sheila (de hoofdverpleegkundige), Wiliam (hoofd van de administratie) en Raphael (personeelszaken) zijn aanwezig. Iedereen vertelde een stukje over ons als groep en hun ervaringen met ons in het ziekenhuis. Dat is echt mooi om te horen. Na afloop maken we samen nog een foto. Dit is dan toch echt de laatste keer dat wij te vinden zullen zijn in dit ziekenhuis met ons uniform aan, tenminste voorlopig. Wie weet wat de toekomst ons zal brengen, misschien ga ik nog wel een keer terug.

Diezelfde avond is ons afscheidsfeestje en komen Shiela, Wiliam en Raphael nog bij ons eten om afscheid te nemen. Op ons feestje zijn veel mensen waar we mee hebben samengewerkt in het ziekenhuis. Het is echt heel gezellig met iedereen. We serveren ook nog pannenkoeken, omdat ze het hier gewent zijn dat er eten geserveerd word op feestjes.

Dan is het weekend al weer aangebroken. Met een dubbel gevoel sta ik mijn koffer in te pakken. Aan de ene kant is het fijn om weer door te gaan en iets van het land te zien, maar aan de andere kant wil ik eigenlijk nog niet weg. 's avonds komt Esnart nog langs om nog een keer afscheid te nemen. Van haar krijgen we nog een Afrikaanse doek als aandenken aan deze prachtige tijd.

Aan alle goede dingen komt een eind, zo ook aan onze tijd in Muona. Het is inmiddels zondag, de dag van ons vertrek. Vandaag gaan we met de mini bus naar Blantyre. 's Avonds scheiden onze wegen al. Elke en ik vertrekken met de nachtbus naar Mzuzu. De man van Shiela (Evrerson) reist met ons mee. Hij zit namelijk op school in Mzuzu.

Maandag komen we al vroeg aan in Mzuzu. Vanuit daar worden we door een vriend van Evrerson en Evrerson zelf weggebracht naar onze vakantiebestemming. Na twee uurtjes rijden, waarvan we de helft hebben geslapen omdat we nachts niet echt hebben kunnen slapen in de bus, komen we aan ik Chitimba Camp. Het is hier echt prachtig, net als de weg hiernaartoe. (Tenminste het deel dat we gezien hebben.) Dan s het tijd om de koffers uit te pakken, uit te rusten en wat rond te wandelen.

Verder wisselen we de dagen hier af. De ene dag doen we een activiteit en de andere dag gaan we in de zon liggen of gewoon luieren. We hebben hier met een houtbewerkingscursus een olifant gemaakt, hebben een armbandje gemaakt en zijn naar de waterval hier in de buurt geweest. Het plaatsje waar de waterval is, heet Livingstonia. De waterval was echt geweldig en heel hoog. Wat niet mocht ontbreken was een bezoekje bij de witch dokter. Hij heeft voor ons gedanst op muziek van djembé's en anderen instrumenten. Daarna hebben we onze toekomst laten voorspellen. Die ziet er voor ons beiden goed uit. Met onder andere een goede terugreis, dus dat zit vast goed.

Het laatste weekend hier staat weer in het teken van onze tas pakken en zondag vertrekken we weer.

Maandag ochtend komen we aan in Blantrye. En geloof het of niet, de 3 maanden zitten er alweer bijna op. Aankomende woensdag vertrekt het vliegtuig met ons dan toch echt terug richting Nederland.